Ik ben even ziek geweest. Gelukkig geen kanker gerelateerde ziekte. Maar eigenlijk bestaat dat niet als je kanker hebt gehad. Dat klinkt gek of niet? Ik leg het uit.

Om te beginnen wil ik Melissa Krechting citeren:

“Als ex-kanker patiënt kom je er niet zo makkelijk vanaf als je het stempeltje ‘in remissie’ krijgt. Het ziekenhuis blijft een beetje je achtertuin, want elke drie maanden moet je terug op controle. Even kijken of er niet toch stiekem zo’n eigenwijze kankercelmotherfucker ‘rogue’ is gegaan en probeert een nieuwe tumor te bouwen.”

Lees vooral haar hele bericht, want ze omschrijft precies wat het is. Ze heeft het namelijk over triggers. Wat is dan een trigger waardoor ik in de stress schiet? Nou, zo’n beetje alles. Griepje? Ok, ik bel niet met het ziekenhuis. Het is immers maar een griepje. Toch? Of voel ik nou mijn hart? Heb ik meer last van mijn longen? Of is het toch gewoon allemaal post chemo lichaam?

De afgelopen keer was ik duizelig. En dat 5 dagen lang op en af. Zelf dacht ik aan een virusje in combinatie met post chemo lichaam en toch net wat te druk geweest. Maar ik had deze klacht nog niet eerder gehad post chemo. Dus dan toch even bellen (op advies van mensen om mij heen, want zelf stel ik dat het liefst zo lang mogelijk uit). En ja, ik mocht weer langskomen bij de huisarts. Ik al lang blij dat ik niet naar een spoed o.i.d. hoefde.

Uitgesloten dat het iets met het hart is (ik weet intussen zeker dat mijn hart sterk klopt, haha!). Maar wel een doorverwijzing naar de neuroloog. Oh hemel! Binnen een week werd ik daar verwacht.

Inmiddels weten we dat het niks neurologisch is. Het lijkt inderdaad een combi te zijn geweest. En ik heb een vitamine D tekort. Niet zomaar één, nee heerlijk ver onder de grens. Komt blijkbaar vaker voor post chemo. Dus een soort van eind goed, al goed.

Maar het zal voor mij vanaf nu altijd een trigger blijven. Beetje duizelig, moet ik nu weer naar de neuroloog? Gaan ze dan nu een scan maken? Een scan is sowieso een trigger. En zo kan ik wel even door gaan.

Dit is echt wat ik noem een kanker mindfuck. Want inderdaad in remissie zijn zegt veel, maar ook zo weinig over hoe met je gaat. Mijn standaard antwoord is op dit moment dan ook: Het gaat goed naar belastbaarheid. Want dit is niet een vaststaand gegeven. Die belastbaarheid is zo fluctuerend als het maar kan!

PS. Ik mag van het KWF de opleiding Ervaringsdeskundige gaan doen! Ik zal dus meer van deze verhalen gaan delen, met daarbij dan ook een les, een vraag of een conclusie. Heb je hier vragen over? Mail mij gerust op brenda@bvassist.com.