Een tijdje terug gaf ik een korte workshop over ADHD en autisme op de werkvloer. Ik had 1,5 uur om kennis over te brengen en bewustwording te creëren. Als ik het in 45 minuten kan, lukt 1,5 uur ook wel dacht ik. Het was een diverse groep van ongeveer 27 mensen. “Mijn” workshop was volgeboekt. Veel belangstelling, fijn!!
Leidinggevenden, medewerkers en MT zat door elkaar. Dit onderwerp had organisatie breed interesse. Ik begon met kennis delen dmv feiten en filmpjes. En we eindigden met stellingen. Waar of niet waar. Ik had bijvoorbeeld de stelling: iedereen met een neurodivergentie vind het woordje Stoornis in bijvoorbeeld ASS (autisme spectrum stoornis) vervelend. Het antwoord is: niet waar. Want tja, perceptie. Of: er wordt nog steeds meer ondergediagnosticeerd als overgediagnosticeerd. Antwoord is: waar. Er wordt vaker niet als wel een diagnose gesteld.
Tijdens al deze stellingen zag ik hem (laten we hem Pieter noemen) onrustig worden. Ik vraag tijdens deze stellingen om interactie. En na een tijdje stak Pieter zijn hand op. “Ik wordt eigenlijk wat onzeker van deze stellingen”, zegt hij. Ik out nooit mensen met hun diagnose en dus zeg ik: wat goed dat je dit aangeeft. Wil je vertellen waarom of wil je dit straks met mij 1 op 1 bespreken? Pieter gaf aan dat hij dat best en groupe wou vertellen. Hij vertelde dat hij ADHD heeft en dat hij zich in de dingen die ik als feiten daar neerlegde niet altijd herkende. Hij zei: “nu denk ik nog meer dat er wat mis met mij is, want ik ervaar dat anders”. Ik vind dit heel knap en kwetsbaar wat hij zei. “Vind je het fijn om na de sessie hier even samen op in te gaan?”. Dat zag hij wel zitten en zo deden we dat.
Tijdens deze 1 op 1 tijd schoot hij vrijwel meteen in het pleasen. “Je deed het goed hoor, dit ligt aan mij”, zegt hij. Ik legde uit dat dat klopt, maar niet op de negatieve manier. Want jouw perceptie is wat jou jou maakt. En deze feitjes die ik zo neerleg zijn idd heel zwart wit, maar zijn dan ook voornamelijk bedoeld om bewustwording te creëeren. Niet om iemands ervaring van zijn neurodivergentie uit te leggen. Want er is 1 vraag die ervoor zorgt dat iemand zich echt gehoord en gezien voelt: hoe uit dit zich bij jou?
Pieter en ik hebben samen nog gepraat over dit alles en zo samen tot de conclusie gekomen dat het echt maatwerk moet zijn 😉. Iets wat ik al wist en wat hij mocht accepteren. Hij is wie hij is ondanks en dankzij zijn neurodivergentie en dat maakt hem en zijn behoeftes uniek.
